Donderdag 27 juni 2013

Hoe verdrietig kan een mens zijn en hoe overvol kan mijn hoofd zijn.. Dat is nu wel gebleken..

Gisteren ben ik uit eten geweest met mijn mede studenten omdat we dat nog tegoed hadden als excursie en dat deden we voor de uitreiking van de diploma's van m'n mede studenten die geslaagd zijn. Ik dacht: dat doen we wel even! Maar achteraf viel het toch vies tegen en staat de kraan in m'n hoofd open en huil ik steeds.. Het eten was enorm gezellig en lekker, ons buikje was goed vol, en als toetje een over heerlijke zelf gemaakt ijsje met een lekkere choco mouse. Daarna naar school, voor de diploma uitreiking van Suzan én medestudenten want ja, m'n lieve beste vriendinnetje is dit jaar, ondanks alles wat ze mee heeft gemaakt de afgelopen maanden toch geslaagd. Ik ging dus samen met Matt erheen. Het was gezellig, maar op het eind besefte ik; potverdikkie, het ooh zo belangrijke papiertje met daarop; dilpoma, had ik ook kunnen hebben als m'n lichaam mij niet in de steek had gelaten. Ik heb dit jaar, zo voelt het, voor niks gedaan. En ze zeggen wel: volgend jaar wel, maar hoe zonder nieuwe longen? Dit jaar was al zwaar met dit setje tweedehandse longen, dat gaat me volgend jaar ook niet lukken.. Want stage en nog een aantal andere vakken moet ik gewoon inhalen, maar hoe?! Hoelang moet ik er nog over doen om dat papiertje binnen te krijgen? Ik zie het nu somber in, m'n hoofd is vol met allerlei gedachten! Gelukkig; mijn redder in nood; papa!! Hij gaat voor me na denken en kijken wat ik moet, kan en wil, want ik weet het even niet..

Soms gaat het niet zoals het hoort te gaan in het leven..